Bizim perspektifimizden coğrafyamız Beth Nahrain; kelime anlamıyla “iki nehrin arası”. Tarif ettiği yer ise Eufrat (Fırat) ve Deklath (Dicle) nehirleri arasında ve etrafında kalan coğrafya. Yani Elazığ’dan Basra’ya, Hakkari’den Gaziantep’e kadar olan geniş bir bölge.

Üzerinde yaşadığımız topraklar asırlardır tarih, kültür ve habitat olarak dünyanın en verimli yerlerinden biri. Medeniyetin ilk tekerleği burada dönmüş, yıldızlar gözlenmiş, yazı icat edilmiş, şiirler yazılmış, ilahiler okunmuş ve Nemrut gökyüzü tanrısına meydan okuyan kulesini burada inşa etmiş. Gılgamış burada yaşamış, ölümsüzlüğün peşinden koşmuş, hayallerini ve duyduklarını burada kil tabletlere dökmüş ve efsaneleşmiş. Eski ve Yeni Ahite göre Âdem ve Havva’nın kovulmadan önce yaşadıkları Aden Bahçesi (Firdevs-Fardayso) de burada; Dicle, Fırat, Aras ile Asi nehirlerinin kesiştiği yerdedir. Tarihin en eski ve iyi korunmuş yazılı kanunlarından biri olarak bilinen Hammurabi kanunları bu topraklarda yazılmış. Asur Kralı II. Asurbanipal tarihteki en büyük şölenlerden birini burada düzenlemiş, 70 bin konuğuna eşit miktarda şarabı burada paylaştırmış. Bu kadim coğrafyada kimler iz bırakmamış ki; bir yandan bereketli, bir yandan adeta lanetli...

Şarabın ilk kimin tarafından nerede üretildiğine dair net bilgiler olmasa da öncülerin bir kısmının da Beth Nahrain bölgelerinde bulunduğu düşünülmekte. Elbette şarap da bir çok başka ürün gibi aynı anda farklı yerlerde de üretilmiş olabilir. İlk şarabın Gürcistan ve Ermenistan’da üretildiğine dair hikayeler tamamen Amerikalıların Gürcistan’ı ön plana çıkarma sevdasından kaynaklı bir lobi çalışmasının ürünüdür. Dünya şarap endüstrisini elinde bulunduran Avrupalılar ise Beth Nahrin’deki şarap kültürünü yok sayma eğilimindedir. Göbeklitepe ve daha da eski olan Karahantepe’de üzüm kalıntılarının bulunduğu bilim adamları tarafından kanıtlanmıştır. Kaldı ki kesintisiz olarak şarap üreten tek halk Süryani ataları ve Süryanilerdir. Şarabın tarihine ilişkin hem arkeolojik hem de dinsel anlatılar bulunur. O hikayelerden birine göre; Nuh büyük tufandan sonra gemisini Ağrı ya da Cudi (Kardu) dağına yani 4 köyümüzün yakınına demirler. İşte ilk üzüm bağı o dağın eteklerine dikilir. Çiftçi Nuh’un diktiği ilk asma (Tamnath) fidesinin mahsulü de o günden bu yana kültürümüzün ayrılmaz bir parçası olmuştur.